Why do we eat popcorn at the cinema?

Już od progu czujemy jego maślany zapach, który nierzadko skutecznie zachęca nas do jego kupna. Popcorn, bo to o nim dzisiaj będzie mowa, jest przekąską kinową bez której część widzów nie wyobraża sobie udanego seansu. Postanowiłam więc odkryć, dlaczego w kinie akurat popcorn cieszy się taką popularnością, a nie inne przekąski.

Wszystko zaczęło się już w starożytnym Meksyku, gdzie według archeologów zaczęto jeść popcorn. Następnie pokazano go Amerykanom, wśród których zrobił absolutną furorę. Początkowo przygotowywano w domu, lecz w 1885 roku Charles Cretors wynalazł przenośną maszynę do popcornu i uczynił go turbo popularnym w tamtych czasach street foodem. Sprzedawcy ustawiali się pod cyrkami, stadionami, wesołymi miasteczkami i tam, ku radości przechodniów, oferowali im ich ulubioną przekąskę, czyli popcorn.

źródło: 1 + 2

Kilkanaście lat później na dobre wystartowała era filmowa, więc i sprzedawcy popcornu przenieśli się w okolice kin. Jednak ich właściciele zakazywali wnoszenia popcornu na sale, starali się uczynić kina czymś bardziej ekskluzywnym, wtedy była to rozrywka bardziej elitarna, od widza wymagana była umiejętność czytania. Porozrzucany popcorn nie pasował im do czerwonych dywanów i kryształowych żyrandoli. Oczywiście, nie chciano też by ludzie wydawali z siebie chrupiące odgłosy podczas seansu.

Następnie dodano dźwięk do filmów i większe rzesze zaczęły chodzić do kina. Niestety, niedługo potem nastąpił również Wielki kryzys, więc kina zaczęły szukać sposobów na zatrzymanie klientów i to właśnie wtedy obniżono ceny biletów oraz wpuszczono sprzedawców popcornu do holów kinowych, który był na tyle tanią przekąską, na którą każdy mógł sobie pozwolić, nawet w czasach kryzysu. Za dzienną opłatą taki handlarz mógł sprzedawać za parę centów popcorn w lobby i wszyscy, zarówno widzowie, popcorniarze jak i kiniarze byli szczęśliwi.



Z czasem właściciele kin zwietrzyli jeszcze większe zyski i usunęli pośrednika w sprzedaży. A ludzie dalej zajadali się popcornem, którego pozycja umocniła się podczas II wojny światowej. Wtedy to z powodu ograniczeń w dostępie cukru, w kinach zabrakło słodkiej konkurencji, czyli batoników. Po wojnie słodycze powróciły do kin, ale pozycja popcornu pozostała niezachwiana. I utrzymuje się do dzisiaj.

Pozdrawiam,
Karolina

Gap year in conclusion

W czasie, gdy czytasz mój wpis, siedząc sobie w ciepłym fotelu, ja po raz kolejny przyzwyczajam się do nowego miejsca, tym razem do Krakowa. To właśnie tutaj kończy się wspaniała przygoda w moim życiu, czyli dwuletnia przerwa między liceum a studiami, znana też jako gap year.
Przez ostatnie dwa lata obserwowałam siebie i świat z perspektywy au pair w Londynie i Amsterdamie. I śmiało nazwij mnie marzycielką, ale póki co właściwie nie dostrzegam wad mojej decyzji sprzed dwóch lat. Oczywiście, nie zawsze było świetnie, jak to w życiu bywa. Jednak skupmy się dzisiaj na tym, czego się w tym czasie nauczyłam.



Przede wszystkim, minione dwa lata były czasem nastawionym na rozwój, bo poza obowiązkami au pair, miałam dość wystarczająco czasu wolnego, by zrobić coś produktywnego. I chyba mi się to udało. Podszkoliłam angielski, przeczytałam sporo książek, zainteresowałam się psychologią i antropologią jedzenia, zaczęłam regularniej ćwiczyć, trochę podróżowałam. Oprócz tego, rozbudziłam w sobie odwagę do przygody i jestem na etapie, kiedy jeszcze wierzę, że życie to nie tylko studia czy praca, mam plany, marzenia i będę starała się je zrealizować.

Po drugie, śmiejcie się lub nie, ale nauczyłam się większej samodzielności. I chodzi mi tutaj zarówno o fakt, że potrafię zorganizować swój wolny czas czy rozsądnie zarządzić wypłatą, ale też prozaicznie, że wyprasuję koszulę czy bezsmugowo umyję lustro w łazience.

Po trzecie, zwiększyłam poczucie własnej wartości. I choć wciąż mam z tym problem, to próbuję sobie wmówić, że kurczę, udało mi się przeżyć dwa lata w obcych krajach i miastach, moim zdaniem, całkiem z klasą, więc mam dość mocne podstawy do zwiększenia swojej samooceny. Ale to chyba temat na osobną dyskusję.

No i po ostatnie, żyjąc przez dwa lata na walizce, nauczyłam się rezygnowania z rzeczy niepotrzebnych. Jeżeli koniecznie chcesz przypisać mi jakąś łatkę, to proszę nazwij mnie minimalistką. Uciekając jednak od terminów naukowych, to faktycznie upewniłam się, że prawdziwą wartość w życiu mają relacje, przeżycia, doświadczenia, a nie rzeczy.

To tyle z mojej strony na dzisiaj. Jestem ciekawa, co myślisz o idei gap year. A może masz w tej kwestii jakieś doświadczenia? Zapraszam do dzielenia się przemyśleniami w komentarzach poniżej :)

A, no i gorąco pozdrawiam,
Karolina